Wat Andrew Tate mij (onverwacht) leerde over doorzetten – en over praten met je puber

Een onverwachte bron van inspiratie

Inspiratiebronnen komen soms uit onverwachte hoek. Of uit een richting waar je totaal niet achter staat. Nogal ongemakkelijk. In dit geval: Andrew Tate.

Het begon op een doodgewone decemberavond.
Milan, toen veertien, zei:

“Mam, er is een superbekende influencer die ik echt inspirerend vind. Hij zegt dingen die niemand anders durft te zeggen. Je moet echt eens een podcast van hem luisteren.”

Nieuwsgierig als ik was, typte ik de naam in op Google. En schrok me rot van wat ik las. De uitspraken, de aanklachten, de toon – alles in mij sputterde tegen.

De gedachte die meteen door mijn hoofd schoot:

“Waar heb ik steken laten vallen in de opvoeding van mijn zoon?”

Want eerlijkheid, respect, empathie en gelijkwaardigheid zijn waarden die ik mijn kinderen dagelijks probeer mee te geven. En nu was mijn zoon dus fan van een man die zinnen uitsprak als “Ik bepaal wat mijn vriendin mag” en “mijn zus is eigendom van haar man”.

De botsing van waarden

De dagen erna voerden we vele gesprekken. Over macht, over invloed, over mannelijkheid. Maar wat ik ook zei – het leek niet aan te komen.

De brede spieren, het snelle geld, de sportauto’s en de bravoure spraken hem enorm aan. En hij was niet de enige: Tate was op dat moment de meest gezochte persoon op Google en een teenage role model voor miljoenen jongens.

Mijn pogingen om uit te leggen waarom ik zo kritisch was, leken alleen maar averechts te werken. Ik zag de irritatie in zijn blik: “Mama snapt dit gewoon niet.”

Toch bleef ik proberen het gesprek open te houden. Niet om hem te overtuigen, maar om hem te blijven bereiken. Om zijn belevingswereld te begrijpen – ook al stond die tijdelijk mijlenver van de mijne.

De onverwachte les: doorzetten

En toen kwam er ineens een zinnetje dat bleef hangen.
Milan zei:

“Andrew Tate zegt dat hij al dat succes heeft bereikt door doorzetten, ook toen het moeilijk ging en hij depressief was. Dat ga ik ook doen.”

Die woorden kwamen later onverwacht van pas.

Een gewone avond met een waardevolle les

Het was een drukke dag geweest. Milan was moe, geïrriteerd, en tijdens het opruimen van de afwas viel een keukenkastje open — alle bakjes en flessen kletterden op de grond.

Zijn gezicht sprak boekdelen. Hij liet alles liggen en liep boos weg.
Tien minuten later vond ik hem in bed, met zijn dekens tot over zijn neus.

Ik ging naast hem zitten. “Ik snap het,” zei ik. “Als je moe bent en er gaat iets mis, is dat soms gewoon de druppel.” Hij knikte.
“Maar,” vervolgde ik, “het is niet fair als iemand anders jouw rommel moet opruimen.”

Hij keek boos, maar luisterde.
Toen zei ik:

“Weet je wat ik goed van je vind? Dat je even afstand hebt genomen. Dat is zorgen voor jezelf. En daarna… komt dat stukje doorzetten. Dat je tóch weer opstaat en doet wat gedaan moet worden.”

Een paar minuten later hoorde ik hem rommelen in de keuken. Even later het zachte tikken van de tandenborstel.
Toen ik bij hem ging zitten om slaapwel te zeggen, glimlachte hij. “Ik heb het opgeruimd.”

Ik aaide hem over zijn haar.

“Ik ben trots op je. Je hebt eerst gerust en daarna doorgezet. Precies dat is kracht.”

Wat bleef hangen

Een paar maanden later zei hij achteloos dat hij Andrew Tate eigenlijk niet meer volgde. De interesse was gewoon weggeëbd.
Ik zuchtte van opluchting, maar het zette me ook aan het denken.

Misschien was dat niet alleen maar vanzelf gegaan. Misschien hadden de vele gesprekken, mijn nieuwsgierigheid naar zijn perspectief en het niet veroordelen tóch hun werk gedaan.

Want eerlijk: het was vaak lastig om kalm te blijven. De uitspraken die hij bewonderde, raakten alles waar ik niet voor sta.
Maar ik wist ook: als ik te fel reageer, sluit hij zich af. En dan is de verbinding weg – precies wat ik niet wil.

Luisteren in plaats van overtuigen

In die periode leerde ik iets essentieels over communicatie met pubers (en eigenlijk met mensen in het algemeen):
Luisteren werkt beter dan overtuigen.

“Ouders die écht luisteren, hebben meer invloed dan ouders die proberen gelijk te krijgen.”

Door oprechte interesse te tonen in zijn fascinatie – zelfs toen het me innerlijk frustreerde – bleef de deur open. En juist daardoor kon er iets verschuiven.

Achteraf zie ik: zijn bewondering voor Tate ging niet over seksisme of macht. Het ging over kracht, over zelfvertrouwen, over niet opgeven. Dingen die jongens van zijn leeftijd zoeken in een wereld vol onzekerheid.

En dat maakte het makkelijker om het gesprek te verleggen van “wie” hij bewonderde, naar “wat” hij eigenlijk bewonderde.

Over waarden, rolmodellen en nuance

Pubers spiegelen zich aan rolmodellen – soms de verkeerde. Maar als ouder kun je die momenten gebruiken om te praten over waarden, keuzes en nuance.

Niet met een wijzend vingertje, maar met vragen.
Wat spreekt je aan in iemand? Wat vind je lastig? Wat zou je zelf anders doen?

Zo help je je kind zelf leren denken.

“Onze taak als ouder is niet om hun wereld kleiner te maken, maar om ze te helpen die wereld beter te begrijpen.”

Samenvattend

• Inspiratiebronnen zijn niet altijd sympathiek – maar kunnen wel waardevol zijn.

• Door nieuwsgierig te blijven, houd je de verbinding met je puber open.

• Luisteren werkt beter dan overtuigen.

• Waarden leren kinderen niet uit preken, maar uit gesprekken.

• Doorzetten betekent niet altijd ‘stoer zijn’, maar vooral: rustig opnieuw proberen.

Groeiende ouders = groeiende kinderen

Als ouder groei je mee met je kinderen. Juist in ongemakkelijke momenten – als iets schuurt, als je kind iets bewondert dat je niet begrijpt – ligt er een kans om zelf te oefenen met mildheid, luisteren en vertrouwen.

Sta vandaag eens stil bij iets dat jou irriteert of verwart in je kind.
Wat vertelt het je over wat jij belangrijk vindt?
En hoe kun je daarover praten zonder oordeel – maar mét nieuwsgierigheid?

Bijpassende blogs

📖 Pubers – wat moet je ermee? 5 tips voor meer verbinding
📖 Wat raps mijn zoon leren over de liefde (en wat ik hem wil leren)