What if… onze kinderen hun ruzies beter zouden weten op te lossen dan onze generatie…

In het liedje van Tijn Touber zie je beelden langs komen uit verschillende oorlogen; van mensen die met een bang hoofd bij het front staan, van mensen die intens afscheid nemen van hun man/vader die gaat vechten, van een wees die met een lege blik om zich heen kijkt naar kapotgeschoten gebouwen, van stervenden, van mensen die ernstig gewond zijn geraakt. Je ziet hun eenzaamheid, emoties, angst. In het refrein zingt hij: “What if they gave a war… And nobody came.” (Als in: wat als ze een oorlogs’feestje’ gaven en er komt gewoon niemand).

De moeder van Elissa’s klasgenootje schrijft verdrietig bij het berichtje met het filmpje: “Wilde dit even delen. Sorry, ben een erg emotioneel mens, maar wat als… Wat kan de wereld dan echt een mooie plek zijn. Als al die mensen aan alle zijden gewoon niet gaan, dan houdt het gewoon op. (Ben een idealist).” Een ouder reageert met “Dat is een mooie gedachte.” Dat is het zeker.

Ze heeft zo gelijk: wat als we gewoon zouden stoppen? Stoppen met ruzie maken, met elkaar bevechten. Wat als we meer tijd en energie zouden steken in zoeken naar het gedeelde belang (en minder in eigen gelijk halen). Meer in middenwegen vinden. Elkaar de ruimte gunnen om anders te denken, jezelf te zijn. En misschien wel het belangrijkste: wat als we ons ego wat minder serieus zouden gaan nemen.

Het zou zo’n mooiere wereld opleveren. Fijner voor iedereen om in te leven. Dus waarom lukt het niet?

Direct daarna denk ik aan het feit dat er in de klas van onze dochters ongewoon veel ‘ruziefeestjes’ zijn, waar die kinderen blijkbaar graag ‘naar toe komen’. Aan het pesten en buiten sluiten op de verschillende whatsapp groepjes van de klas. Wat zegt dat over hun toekomst? Als deze generatie kinderen al zo vaak ‘oorlogjes’-in-klein-formaat hebben – waarbij hun manier van oplossen is elkaar zeggen dat de ander zijn mond moeten houden, hun eigen zin doordrammen of nieuwe whatsappgroepje aanmaken waarbij ze klasgenoten bewust buiten sluiten – wat zegt dat dan over de toekomst?

Ik zou op de appgroep willen zetten: laten we om te beginnen in de opvoeding van onze kinderen hen (nog meer) leren om te gaan met bijvoorbeeld meningsverschillen. En hoe ze die op een positieve manier kunnen oplossen. Om onze kinderen leren te stoppen met pesten, uitlachen, buitensluiten, elkaar overschreeuwen of negeren. Toch reageer ik niet op het app berichtje, omdat appberichten zo snel tot ruzies leiden. Bijvoorbeeld doordat ze anders worden geïnterpreteerd dan ze zijn bedoeld, nuance nogal eens ontbreekt door het snelle reageren. Doordat je minder connectie voelt met elkaar dan in real life. Straks creëer ik door mijn bericht nog gedoe tussen de ouders.

Ik besluit in plaats daarvan deze blog te schrijven. In de hoop dat andere ouders die lezen. En we allemaal nadenken over hoe wij in de opvoeding van onze kinderen eraan kunnen bijdragen dat zij beter zullen zijn in conflicten oplossen dan onze eigen generatie.

De oorlog in Oekraïne kan ik niet beïnvloeden. Wat ik wel kan doen, probeer ik: mijn kinderen leren conflicten opbouwend op te lossen – of te voorkomen. Onder meer hen te helpen samen te zoeken naar een oplossing waar ze zich beide in kunnen vinden (dus niet vanuit de Zero Sum Game gedachte – waarbij je alleen kunt winnen door de ander te laten verliezen – maar vanuit de overtuiging dat je met je echt inleven in de ander problemen kunt oplossen met een resultaat waar je beide okay mee bent. Zonder dat er verliezers hoeven te zijn). En door hen dat voor te leven. Soms lukt mij dat best goed, op andere momenten vind ik zelf verrekte lastig. Maar ik blijf het oefenen. Al was het maar omdat kinderen meer leren van wat ze voorgedaan krijgen dan van wat je ze vertelt dat ze moeten doen. Hop: zodat zij mezelf hierin blijven oefenen – in het opbouwend ruzie maken – en dat voorleven aan Milan en Elissa; dat kan ik wel beïnvloeden.

Want als één ding me duidelijk is: er van uit gaan ‘dat ze ruzies oplossen vanzelf wel zullen leren’ (zoals ik al heel wat ouders om mee heen heb horen zeggen), is nogal naïef. Dat blijkt wel uit bijvoorbeeld de vele vechtscheidingen of ruzies op de werkvloer. Uit de schoolshootings in Amerika. Blijkbaar hebben we als mensheid geen groot talent voor ‘uit onszelf goed om te gaan met conflicten’.

Maar gelukkig zijn we wel goed in dingen leren. Laten we onze opgroeiende kinderen helpen ‘goed ruzie maken en oplossen’ in de vingers te krijgen. Hopelijk doen zij het uiteindelijk beter dan vele generaties voor hen.

What if they gave a war, and nobody came…

COMMUNICATIE, EMPATHIE, GOED RUZIE MAKEN

What if...

What if they gave a war... and nobody came?

Tijn Touber & Gil Lopez | 4,8K views