We hebben onze kids te leen. De snik & schoonheid van het loslaten + 3 tips

Het is vrijdagochtend 10 juli 2020; de vrijdag van de voorlaatste schoolweek. Terwijl Milan zich klaar maakt om naar school te gaan, staan we in de gang even tegenover elkaar. Hij komt naar me toe en geeft me een intense knuffel. En een kusje op mijn neus. “Ik vind het zo leuk dat ik nu niet meer op mijn tenen hoef te staan om dat te doen” zegt hij. Ik geef hem een grote glimlach. Ik vind het ook prachtig.

Maar tot mijn eigen verrassing voel ik ook een snik naar boven komen. Omdat het ‘uitvliegen’ van Milan ineens met zo’n grote stap dichterbij gekomen is: deze week speelde hij zijn Eindmusical en is het zijn laatste week als ‘basisschoolkind’. Na de zomervakantie gaat hij naar de middelbare school… Hij is er helemaal klaar voor. En ik ben er trots op; op de mooie mens die hij aan het worden is en zijn zelfstandigheid.

Maar ik voel ook dat dit een grote stap verder is in het Grote Loslaten. En dat valt me zwaarder dan ik had verwacht. Gelukkig bedenk ik ook 3 waardevolle inzichten die me opbeuren.

Genieten van het opgroeien

Ik geniet enorm van hoe hij groeit. Dat hij inmiddels bijna net zo groot is als ik zelf ben. Hoe hij steeds zelfverzekerder wordt, steviger in zijn schoenen staat, steeds meer een eigen mening heeft. Meer durft te doen, zelfstandiger wordt.

Van hoe hij mentaal is gegroeid in dit laatste, bijzondere basisschooljaar: door het schoolkamp (dat hij vooraf heel spannend vond, maar naderhand geweldig), door de spanning en plezier van de live uitvoering van de Eindmusical deze week. En hoe hij uitkijkt naar de volgende fase: de middelbare school.

Welke levenslessen wil ik Milan (en Elissa) nog meegeven?

Ik geniet van hoeveel hij al heeft opgepikt van de levenslessen die ik hem probeer mee te geven, zoals:

• Emotionele intelligentie: dat hij zijn emoties herkent en weet te benoemen, zoals toen hij chagrijnig was en zelf aangaf dat hij het fijn zou vinden om even met rust gelaten te worden

• Empathie tonen: zoals spontaan aan mij vragen of hij me een handje kan helpen, omdat hij ziet dat ik er moe uit zie.

• Authentiek zijn: bijvoorbeeld door vol zelfvertrouwen de kleren te dragen die híj mooi vindt, en zich niet druk maakt over wat anderen ervan vinden. En dat hij het niet nodig vindt om ‘stoer’ te doen, maar heel ontspannen z’n vriendelijke zelf is, naar jongens én naar meisjes.

• Moed tonen: zoals het meisje waar hij verliefd op is, ondanks z’n verlegenheid en het risico op een blauwtje lopen, tóch om verkering vragen

• Growth mindset en doorzetten: dat hij nieuwe dingen waar hij tegenop ziet zoals nieuwe step trucs leren niet meer ziet als iets onmogelijks, maar nadenkt over hoe hij het kleine stapjes kan opbouwen, en na een pijnlijke val toch weer doorzet

Ik ben zo trots op de mens die hij is en aan het worden is. Ik vind het prachtig die volgende fase die hij ingaat. Maar ik mis ook al de basisschooljongen die hij was. Ik las laatst ergens: “een dag kan soms een eeuwigheid duren, maar een jaar (of 12 jaar) lijkt dan ineens in een seconde voorbij te zijn…”

We hebben onze kinderen slechts te leen

Ik vertel mijn vriend over de weemoed die ik onverwachts voel. En hoe die me verrast, omdat ik van jongs af aan zeker wist dat ik mijn toekomstige kinderen wilde helpen opgroeien tot zelfstandige individuen, vol zelfvertrouwen, veerkracht en levenslust die er op goed moment klaar voor zouden zijn om lekker uit te vliegen. Dat ik altijd de overtuiging heb gehad dat we onze kinderen slechts een tijdje ‘te leen’ hebben, maar dat ik op dit moment even verdrietig wordt van dit besef. Hij luistert, geeft me een knuffel, zoekt even op zijn telefoon en laat me vervolgens dit prachtige gedicht zien:

Je kinderen zijn je kinderen niet

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,

dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden,
maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen waarmee je kinderen
als levende pijlen worden weggeschoten.

De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:

want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.

Kahlil Gibran

3 Waardevolle tips

Door het gedicht besef ik me ineens 3 belangrijke dingen, die me naast de weemoed ook een glimlach en een dosis moed geven:

• 1. Beleef wat er Nu is: De beste voorbereiding die je kunt treffen voor toekomstig gemis, is nu – en ieder moment – extra bewust genieten van de mooie momenten. Ik schreef over dit voor mij waardevolle inzicht in de blog ‘Zeg me dat het niet zo is’: Laat ik ieder moment dat ik weemoed voel gebruiken als een reminder om extra bewust te genieten van de momenten die ik nu met hem beleef (de mooie én de lastige) in plaats van bezig te zijn met het (mogelijke) gemis in de toekomst.

• 2. De levenslessen die ik hem nog wil meegeven, zodat hij authentiek, veerkrachtig en levenslustig in zijn schoenen zal blijven staan (Dat leerde ik pas dankzij mijn burn-out en scheiding, dus dat geef ik mijn kinderen graag nu alvast mee) over:

  • veerkracht, omgaan met tegenslagen

  • zelfvertrouwen, assertiviteit

  • emotionele intelligentie

  • goed communiceren (én goed ruzie maken)

  • hoe je goede vriendschaps- en liefdesrelaties opbouwt, seksualiteit

  • leren leren: verschillende leerstijlen, plannen, doorzetten, nieuwsgierigheid

  • authenticiteit: wie ben jíj, wat zijn je talenten, hoe kun je die verder ontwikkelen,

  • leren niet te oordelen maar eerste echt te luisteren

  • de waarde van doelen stellen: voor je dag, en voor je leven

  • en nog veel meer

Tuurlijk, hij zal veel van die dingen tijdens zijn leven zelf (moeten/gaan) ontdekken en leren. Maar ik geef hem graag een fijne dosis basiskennis mee van deze onderwerpen die je verder nergens leert.

• 3. Naar mijn eigen toekomstplannen toeleven: Ik wil voorkomen dat ik straks, als ze beide 18 zijn en het huis uit gaan, met een verlammend ‘lege-nest-syndroom’ achter blijf. Dus naast het vol liefde en overtuiging opvoeden van Milan en Elissa en mijn baan, wil ik toewerken naar iets wat dan de vrijgekomen plek opvult. Iets waar ik andere, maar net zoveel voldoening uit zal halen:

  • Waaronder het flink uitbouwen van mijn Growing Kids plannen (workshops en lezingen geven, boeken voor kinderen en voor ouders schrijven, artikelen schrijven en meer).

  • Portretschilderen waar ik ook ooit nog echt wat mee wil gaan doen, maar nu te weinig tijd voor weet te vinden.

Maar nu eerst heerlijk genieten van een zomervakantie met nog-lekker-basisschool-kind Elissa en niet-meer-basisschool-maar-ook-nog-geen-middelbare-school-kind Milan!