Loskomen van het kindbeeld dat je onbewust vasthoudt – en wat dat betekent voor jou én je kinderen

De korte broek die een oud beeld verbrak

Het is een heerlijke zomerdag. We lopen naar het strand. Een klein stukje voor mij loopt Elissa, in een korte broek die ik ooit zelf droeg — als dertiger.
Het staat haar prachtig: haar lange, slanke lijf, haar zelfverzekerde houding. En terwijl ik naar haar kijk, verbaas ik me. Want… ik droeg dat broekje ooit?

Ik heb namelijk een beeld van mezelf als iemand die “altijd een tikje te dik” was. Iemand met een lijf dat net wat voller was dan ik wilde. Een lichaam dat ik nooit écht durfde te laten gezien.
Maar dat broekje vertelt me iets anders. Het fluistert zacht: dat beeld klopt niet meer – en misschien heeft het nooit echt geklopt.

De oorsprong van een oud verhaal

Vanaf mijn achtste was ik wat molliger dan de meeste meisjes in mijn klas.
Ik was jaloers op meisjes die zonder nadenken korte broeken of naveltruitjes droegen. Zelf hield ik mijn adem in, probeerde ik mijn buik te verbergen en koos ik veilige kleding. Toen ik op mijn elfde al ongesteld werd, kwam daar een extra laag bij: mijn lichaam veranderde sneller dan ik bij kon houden, verschilde enorm van dat van mijn klasgenoten. Volle vormen, onzekerheid, schaamte.

Ik deed mijn best om te voldoen. Adem inhouden, afvallen, mezelf onopvallend maken — letterlijk en figuurlijk.
Wat ik niet wist: die oppervlakkige ademhaling hield mijn lichaam in een staat van stress. En stress zegt tegen je lijf: houd alles vast, het is onveilig.
Zo ontstond er niet alleen een fysiek patroon, maar ook een mentaal: het geloof dat ik nu eenmaal iemand ben die altijd wat zwaarder is.

“Soms dragen we langer een oud beeld van onszelf dan de kleding die we ooit pasten.”

Jezelf klein houden

Terwijl we naar het strand lopen, hoor ik dat oude stemmetje nog:
“Accepteer nou maar dat je gewoon wat voller bent, dat hoort bij jou.”
Maar het broekje zegt iets anders: Toen je 35 was, droeg je dit. Toen was je slank. Sterk. Zelfverzekerd. Dat is óók jij.

Dat moment raakt iets diepers aan. Want hoe vaak houden we onszelf klein, niet omdat het echt zo is — maar omdat we een oud verhaal blijven herhalen?
En hoe vaak geven we – zonder het te willen – dat oude verhaal door aan onze kinderen, in hoe we over onszelf praten?

De overtuigingen die blijven hangen

• “Ik ben niet goed in informatie onthouden.”
  Die gedachte stamt uit mijn middelbare schooltijd. Mijn cijfers zakten, ik bleef zitten, en ik voelde me dom. Later ontdekte ik dat mijn ADD betekende dat ik niet via stampen leer, maar via beelden, logica en gevoel. En ineens bleek ik wél veel te kunnen onthouden — als het onderwerp me raakte.

• “Ik ben niet sportief.”
  Omdat ik als kind niet op sport zat, dacht ik dat ik onsportief was en een slechte conditie had. Dat werd nog bevestigd tijdens de gymlessen – en de steken in mijn zij bij het warmlopen. En toch: ik fietste wekelijks uren, liep later 5 en zelfs 10 km runs, en werd goed in squashen. Dat beeld van “onsportief” past me allang niet meer.

• “Ik ben niet goed in vriendschappen.”
  Als verlegen meisje werd ik ooit verraden door mijn enige vriendin. Die pijn bleef hangen. Maar inmiddels heb ik warme, eerlijke vriendschappen. Ook dat oude verhaal mag los.

• “Ik sta er alleen voor.”
  Omdat mijn moeder van een minimum moest rondkomen en ik haar niet wilde belasten, mijn vader streng was over geldzaken en we weinig netwerk hadden, voelde ik me vaak alleen. Dat maakte het moeilijk om hulp te vragen — wat later bijdroeg aan mijn burn-outs. Pas toen ik dat deelde, zag ik hoeveel mensen zich liefdevol om me heen schaarden.

“Belemmerende overtuigingen zijn niet de waarheid – ze zijn de echo’s van wat we ooit geloofden.”

Het muurbloempje in mij

Soms voel ik nog de oude onrust: dat ik de kruimeltjes van het leven maar moet waarderen.
Dat de grote, volle brokken – succes, overvloed, genieten – niet voor mij bedoeld zijn.
Maar dan kijk ik terug: naar de reizen die ik maakte, de liefde die ik ontvang, de mooie stappen die ik durfde zetten.
Dat muurbloempje blijkt vooral nog in mijn hoofd te bestaan.

Van oud beeld naar nieuwe vrijheid

Hoeveel van onze overtuigingen zijn eigenlijk overblijfselen uit onze jeugd?
Beelden die ooit zijn ontstaan – door opmerkingen, ervaringen of vergelijkingen – maar die ons nu vooral beperken?

Wat als we die oude “blueprints” stukje bij beetje konden herschrijven?
Wat als we de patronen die daarbij horen — zoals perfectionisme, zelfkritiek, pleasegedrag of terughoudendheid — konden leren herkennen en verzachten?

Het vraagt moed. En mildheid.
Maar juist daarin ligt groei: niet proberen iemand anders te worden, maar eindelijk stoppen met geloven dat je minder bent dan je bent.

Wat we onze kinderen kunnen meegeven

Terwijl ik naar Elissa kijk in mijn oude korte broek, besef ik:
zij zal ook haar eigen beelden vormen. Over wie ze is, wat ze kan, wat ze waard is.

Ik hoop dat ze leert om die beelden niet als waarheid te zien, maar als iets wat mag veranderen.
Dat ze zichzelf niet vastzet in labels als “ik ben niet sportief” of “ik ben niet goed in wiskunde”, maar kan ontdekken:
misschien ben ik gewoon goed in iets ánders.

Onze rol als ouder is daarin cruciaal.
Kinderen vormen hun zelfbeeld deels op basis van wat ze bij ons zien:
hoe we over ons lichaam praten, hoe we omgaan met fouten, hoe we reageren op succes of teleurstelling.
We kunnen hen helpen positieve, realistische beelden over zichzelf te vormen — door mild te zijn naar onszelf, en hardop te delen hoe wij zelf leren en groeien.

Samenvattend

Wat ik leerde (en nog leer):

• Oude zelfbeelden hebben een hardnekkige kracht — maar ze zijn niet de waarheid.

• Herken waar je jezelf klein houdt door oude overtuigingen.

• Vervang ze niet door nieuwe eisen, maar door mildheid en nieuwsgierigheid.

• Laat je kinderen zien dat zelfbeelden flexibel mogen zijn.

• Vrijheid begint bij bewustwording — en zachtheid.

Groeiende ouders = groeiende kinderen

Welke beelden uit jouw jeugd draag jij nog met je mee?
Misschien over je uiterlijk, je talenten, of je waarde?
Merk je hoe die oude overtuigingen ook invloed hebben op hoe je je kind begeleidt?

Neem deze week eens één van die oude beelden onder de loep.
Vertel erover aan je kind: hoe je vroeger dacht dat iets “nu eenmaal zo was” — en wat je sindsdien hebt ontdekt.
Door dat gesprek open te voeren, geef je jouw kind iets kostbaars mee: het besef dat verandering mogelijk is, en dat zelfbeelden mogen meebewegen met wie je wordt.

Bijpassende blogs

• Gun je kind eigenwijsheid – waarom ruimte om zelf te ontdekken belangrijker is dan gehoorzaamheid

• Wat je favoriete kinderboeken en helden je over jezelf leren