Je essentie terugvinden – en die van je kind herkennen – via je favoriete boeken, films en helden

Een eiland vol herinneringen en herontdekkingen

Het is zomervakantie. Ik ben met Milan en Elissa een week op Vlieland. Al jaren wilde ik ze meenemen naar dit eiland — niet alleen omdat het er prachtig is, maar ook omdat het een deel van mijn eigen geschiedenis draagt.

Al heel wat heerlijke vakanties bracht ik door op camping Stortemelk, waar je met je tent letterlijk in de duinen staat, de zee hoort ruisen en kinderen vrij rondfietsen. Het is een plek die iets in mij raakt: rust, eenvoud, natuur, verbondenheid.

Mijn liefde voor dit eiland begon toen ik veertien was. Met mijn vader, broer en zus fietsten we bepakt en bezakt door Nederland, van camping naar camping. De overtocht naar Vlieland was een klein avontuur op zich. En daar, op Stortemelk, ontstond een vakantie vol vriendschap, speelsheid en vrijheid.

We werden er vrienden met onze buren: vier leeftijdsgenoten met hun moeder. En dankzij een nachtelijke storm, losgetrokken haringen en twee bijna wegvliegende tentjes, schuilden mijn zus en ik bij de buren — en bleek dat onze ouders het ook goed met elkaar konden vinden.
Het werd het begin van een groot samengesteld gezin, en van vele mooie zomers op dit bijzondere eiland.

De stilte die iets in mij wakker maakte (Vlieland 2024)

In de nazomer van 2024 keerde ik voor het eerst alleen terug. Niet als dochter of zus, niet als moeder of partner, maar als mezelf.

Mijn leven had lang in het teken gestaan van afstemmen: voelen wat anderen nodig hadden en daarop inspelen. Totdat ik merkte dat ik mezelf steeds minder goed voelde. Mijn vriend spoorde me aan om een week in mijn eentje op pad te gaan — om tot rust te komen en op te laden.

Ik vond het lastig om die keuze te maken. Want ik had altijd het gevoel dat er voor anderen zijn mijn belangrijkste taak was. Maar diep vanbinnen voelde ik ook het verlangen naar stilte, naar ruimte om mijn intuïtie weer te horen en mijn eigen flow te voelen.

Dus plande ik een week op Vlieland: een eiland zonder afleiding, zonder moeten.

Alleen, omringd door zee, wind en stilte, kwam ik mezelf opnieuw tegen. De eerste dagen voelde ik onrust. Geen kinderen om voor te zorgen, geen agenda, geen doel — alleen ik.
Maar langzaam begon er iets te verschuiven. Tijdens mijn ochtendlijke strandwandelingen voelde ik mijn energie terugkomen.

Ik dook in de golven, luisterde naar het ruisen van de zee, wandelde met blote voeten door het zand, zat met een deken uren te lezen, en voelde: dit hoort bij mijn oerkracht.
Ik hoor thuis niet in het drukke Rotterdam of een gehaast leven vol ‘moeten’. Mijn essentie, kracht en missie liggen ergens anders — en ik wilde ze gaan vinden.

“Soms heb je stilte nodig om te horen wat je diep vanbinnen allang weet.”

Die week leerde me hoe belangrijk het is om niet alleen op anderen af te stemmen, maar vooral ook op mezelf. Vlieland hielp me mijn eigen frequentie weer te horen — een besef dat ik ook mijn kinderen later wilde meegeven.

Wat Ayla me leerde (Vlieland 2025)

Een jaar later, in 2025, ging ik opnieuw naar Vlieland.
Deze keer niet om bij te tanken, maar om het eiland — waar ooit mijn samengestelde familie ontstond — te delen met mijn kinderen. En om de herontdekte rust verder te verdiepen.

Terwijl Elissa met haar vriendinnetje speelde en Milan sportte, herlas ik De Stam van de Holebeer, een boek dat ik voor het eerst las toen ik zwanger was van Elissa – en waar ze met een van haar namen naar is vernoemd.
De hoofdpersoon, Ayla, raakte me destijds diep: haar kracht, zachtheid, wijsheid, en het durven zijn van wie ze is — zonder zich aan te passen aan wat de wereld van haar verwacht.

Nu, jaren later, raakte het me opnieuw, maar anders. De eerste keer voelde ik naast bewondering ook een weemoedig verlangen dat ik toen niet kon plaatsen. Want mijn leven was toch goed?
Een jaar later bleek dat verlangen een voorbode van verandering: een relatiecrisis, een burn-out, en een periode van heroriëntatie.

Nu, tien jaar verder, las ik het opnieuw. En dit keer voelde ik geen gemis, maar herkenning – en blijdschap.
Ayla liet me zien wat ik jarenlang kwijt was: de combinatie van kracht en zachtheid, de moed om mijn eigen pad te volgen, ook als dat afwijkt van wat ‘normaal’ is. En ik realiseerde me dat ik dat inmiddels aan het hervinden ben – en dat de weemoed verdwenen is.

“Verhalen zijn spiegels. Ze laten ons zien wie we ooit waren — en wie we weer kunnen worden.”

En ik dacht: wat als onze kinderen dit ook leren? Dat de verhalen die hen raken, vol hints zitten over wie ze zijn, wat hen drijft, en wat ze nodig hebben om te groeien, gelukkig te zijn, zichzelf te zijn?

De kracht van verhalen en persoonlijke groei

Tijdens de vele coachingstrajecten die ik de afgelopen jaren deed, kwam vaak dezelfde vraag voorbij:
“Welke boeken of films raakten je vroeger? Wie waren je helden — en waarom?”

Het lijkt een simpele vraag, maar het antwoord zegt vaak meer dan je denkt.
De verhalen die ons als kind inspireren, weerspiegelen onze diepste verlangens, talenten en missie — delen van onszelf die we onderweg soms kwijtraken.

Voor mij waren dat onder andere Ronja de Roversdochter, Marie-Claire uit Geef me de ruimte, de Amazones en Ayla.
Sterke vrouwen die de natuur intrekken, zichzelf hervinden, opkomen voor wat rechtvaardig is, en trouw blijven aan hun intuïtie en hun eigenheid.

Hun verhalen herinneren me eraan dat ik het meest mezelf ben als ik buiten ben, ontdek, schrijf, teken, mijn fysieke én mentale kracht train.
Dat succes niet betekent dat je rijk of maatschappelijk geslaagd moet worden, dat kracht niet betekent dat je hard moet worden; maar juist volledig mens mag zijn.

Van inspiratie naar leven — en doorgeven

Na die weken wist ik: het is tijd om mijn inspiratie nog meer om te zetten in actie.
Meer naar buiten, wandelen, met een camper op pad, leren paardrijden, fysiek en mentaal sterker worden. Maar ook meer werk maken van mijn schrijven, interviewen, kennis delen, schilderen.

Ik wilde de waarde van die inzichten ook delen met mijn gezin.
Mijn vriend vertelde over zijn liefde voor The Lord of the Rings: het aangaan van avonturen net buiten je kunnen, het samenwerken met reisgenoten, het ontdekken van onbekend terrein.
Toen hij zich realiseerde dat zijn nieuwe ondernemersrichting en boek schrijven daar perfect op aansloot, viel alles nog meer op zijn plek.

Ook Milan begon te vertellen. Zijn favoriete wereld is die van Harry Potter.
Hij voelde niet zozeer verwantschap met de hoofdheld, maar met Hermelien: de betrouwbare steunpilaar die niet op de voorgrond hoeft te staan, maar een onmisbare rol speelt.
En hij houdt van films vol snelheid en teamwork, zoals The Fast and the Furious — een mooie weerspiegeling van zijn moed, nieuwsgierigheid en teamgeest.

“Als we begrijpen wat onze kinderen raakt in hun verhalen, krijgen we een glimp van wie ze aan het worden zijn.”

Die gesprekken raakten me.
Wat een prachtige manier om elkaar beter te leren kennen — via de verhalen die ons raken.

Wat verhalen ons als ouders leren

Als ouder zie ik nu nog duidelijker hoe waardevol verhalen zijn — die van onze kinderen én die van onszelf.
In de verhalen die hen raken, kunnen we iets van hun ziel herkennen. En in de verhalen die ons vroeger raakten, vinden we vaak terug wat wij onderweg zijn kwijtgeraakt.

Door die twee werelden met elkaar te verbinden, ontstaat iets moois:
wij herinneren ons onze essentie, en zij leren al jong hoe ze de hunne kunnen volgen.

Kinderen groeien niet alleen door wat we hen leren, maar vooral door hoe wij blijven groeien.
Door onze eigen verhalen opnieuw te omarmen, ze als inspiratie te gebruiken en stappen te zetten, leren we hen dat groei niet stopt als je volwassen bent — het verandert alleen van vorm. En dat het nooit te laat is om je essentie terug te vinden en je koers te wijzigen – naar een echter, authentieker, gelukkiger versie van jezelf.

Samenvattend

Wat ik tijdens deze zomers leerde:

• De verhalen die ons als kind raakten, zijn richtingwijzers naar onze essentie.

• Natuur en stilte helpen ons weer af te stemmen op wie we werkelijk zijn.

• Als we onze kinderen leren naar hun verhalen te luisteren, geven we ze een kompas voor het leven.

• Onze kinderen leren het meest van hoe wij zelf blijven groeien.

Groeien als ouder = groeiende kinderen

Misschien herken je het gevoel dat je onderweg iets van jezelf bent kwijtgeraakt.
De verhalen die je ooit raakten, kunnen een kompas zijn om dat terug te vinden.
Sta stil bij welke boeken, films of helden jou vroeger inspireerden — en wat ze je nu opnieuw willen vertellen.

Maar kijk ook eens naar die van je kinderen.
Welke verhalen kiezen zij, keer op keer? Welke helden bewonderen ze? Vaak wijzen juist die verhalen de weg naar hun eigen kracht, interesses en verlangens.

Door zelf trouw te worden aan je essentie én ruimte te geven aan die van je kinderen, leer je samen hoe waardevol het is om te leven in overeenstemming met wie je werkelijk bent.
En dat is misschien wel het mooiste erfgoed dat je ze kunt meegeven.