“I like people who smile when it’s raining”

– Elissa’s favoriete Quote –

Aan de woonkamerwand waar we op uitkijken als we aan tafel zitten te eten, hangt allerlei inspiratie. Tekeningen, schilderijen, foto’s. En quotes. Dat begon een aantal jaar geleden met de Flow scheurkalender: alle quotes die me raakten en inspireerden hing ik op.

Ze inspireerden niet alleen mij: Met regelmaat vroegen Milan en Elissa me om de – veelal Engelse – tekstjes voor ze te vertalen. En om uit te leggen wat ik er eigenlijk zo interessant aan vond. Het leverde zulke leuke gesprekjes op dat ik er een van mijn eerste blogs over schreef: ‘Wedstrijdje doen met jezelf’

De samenstelling op de muur verandert zo af en toe. Laatst wees Elissa met een blij hoofd naar de muur: “Dat is mijn favoriete!” Ik moest grinniken. ‘I like people who smile when it’s raining’.

Ik snap wel waarom dat haar favoriet is: als het buiten regent terwijl we van school naar huis lopen, en iedereen zo snel mogelijk naar binnen gaat, beginnen haar ogen vol glimmertjes te zoeken naar de diepste plassen. “Mam, mag ik?”

Lekker spelen in die regen

Snel haalt ze haar regenlaarzen en regenjas en ze is binnen een paar minuten weer buiten. Alle diepe plassen gaat ze langs. Ze springt zo hard dat de spetters soms tot haar middel komen, of hoger.

Als ze er eindelijk genoeg van heeft, gaat ze zitten op de treden voor de voordeur, doet haar laarzen uit en giet ze vol vermaak leeg. Trots op hoeveel ze erin heeft weten te verzamelen. Haar sokken en broek zijn doorweekt. Haar haren meestal ook want de capuchon dragen vindt ze onzin: regen op je haar is veel te lekker. En haar ogen stralen. (En de mijne ook, meestal omdat ik geniet van haar levenslust en ondeugendheid, soms omdat ik net zo hard mee heb gedaan.) Binnen duikt ze onder de warme douche, haar kleren hangen we te drogen.

OMdenken

Maar dat is niet de enige reden waarom Elissa dol is op regen.

Laatst bekeek ik de webinar van OMdenken: ‘Stop met Opvoeden’. Berthold Gunter legt daarin uit dat ‘opvoeden’, ofwel het gedrag van je kind waar je niet blij mee bent proberen om te vormen – via straffen of beloningen – naar wenselijk gedrag, vaak zinloos is. En daarnaast is het doodvermoeiend. Hij pleit ervoor om meer om te denken: er van uit gaan dat een (ongewenste) situatie juist de bedoeling is, en daar dan wat van maken. Een interessante aanpak, die vaak beter resultaat oplevert, en veel meer plezier.

Wat kan ik met deze situatie?

Voordat ik bekend was met de term OMdenken was dat wel al vaak mijn aanpak met situaties die anders waren dan ik wilde. Of gedrag van Milan en Elissa dat anders was. “Wat kan ik hiermee? Hoe kan ik hier een situatie mee creëren die aansluit bij wat ík wil én bij hun wensen, plannen of belevingswereld?”

Het lukt me echt niet altijd. Maar vaak wel. Ik blij, kids blij.

Windworkout

Zoals die keer dat we van hun vorige school naar huis fietsen, met vette tegenwind. Balende kinderen. En ik maar duwen. Ik was doodmoe. En er klaar mee om hen te motiveren door te zetten. Voor de gein (en omdat je dat normaal niet doet omdat het zo raar staat, maar er was nu toch niemand, de wind overschreeuwde alles met z’n gebulder en omdat het stiekem heerlijk is om eens lekker je stem op te zetten) begon ik tegen de wind te roepen: “Hé irritante wind, je krijgt ons toch niet klein! Wij zijn sterker dan jij!” Waarna Elissa aanhaakte: “En omdat je nu zo hard blaast, worden wij lekker nog sterker!” En Milan als bewijs harder ging fietsen. Onze lol, en daarmee onze energie – ging met sprongen omhoog. We lachten om de windvlagen, genoten van onze wapperende haren. En voor we het door hadden, waren we thuis. Moe, voldaan en vrolijk.

Wasregenboog

Of toen we samen was moesten ophangen. Milan (toen 6 denk ik) samen met mij aan de hoge waslijn, hij staand op een stoel. De toen nog kleine Elissa (toen 3) aan het kleine ophangrekje. Ik heb altijd gestimuleerd dat Milan en Elissa ook handjes helpen in het huishouden. Deze keer hadden we alledrie geen zin. Ik zat middenin mijn burnout, was doodmoe. De kids wilden veel liever spelen. Ik had zó geen energie om hen te motiveren. Of mezelf. Maar het moest gebeuren. Om het maar iets leuker voor mezelf te maken ging ik het op kleur ophangen. De spelende Milan en Elissa zagen dat, en ineens wilden ze ook: “Een wasregenboog ophangen!” Het klusje was zo geklaard.