Dilemma: hoeveel doe je voor je kinderen, hoeveel laat je ze zelf doen? (En hoeveel tijd hou je over voor jezelf?)

De automatische ‘dat-doe-ik-wel-ff-voor-je-want-dan-gaat-t-sneller-en-ik-hou-veel-van-je-piloot’

Op de automatische ochtend-doorwerken-piloot loop ik naar haar kamer. En dan ineens realiseer ik me: “het lukt haar alweer (bijna dan): mij dingen laten doen die ze prima zelf kan doen!” Zij vindt het natuurlijk wel makkelijk als ik haar klusjes opknap. En toen ze klein was en het zelf niet kon, was dat ook logisch. Maar inmiddels is ze 8 en kan ze het wel degelijk zelf. Toch schieten we nog vaak in dat patroon. Lekker voor haar, maar minder voor mij. Want: alle tijd die ik besteed aan dingen doen voor haar, kan ik niet aan andere dingen besteden.

Lange-termijn-ouderschap: laten groeien van hun zelfstandigheid

Ik schreef het al eerder: ik geloof in lange-termijn-ouderschap. Dus niet automatisch kiezen voor de oplossing waarbij jij het probleem van je kinderen nú voor hen oplost. Maar kiezen voor de oplossing waar ze zelf het meeste van leren, en waarbij hun gevoel van zelfstandigheid en zelfvertrouwen groeien. Daar valt ook onder: zelf eraan leren denken je ondergoed en kleren te pakken vóórdat je gaat douchen.

Liefde is…

Regelmatig zeg ik haar dat ze het zelf moet regelen. Maar op andere momenten doe ik het wel voor haar. Want dan speelt die overweldigende ouderliefde op, waardoor ik zin krijg haar te knuffelen, haar een beetje te verwennen, haar te laten voelen hoe veel ik van haar hou. Dan pak ik wel die kleren voor haar, help ik haar wel met het opruimen van haar speelgoed, ruim ik zelf de tafel af na het avondeten, of maak ik die boterham voor haar. Daar genieten we dan beide even van. Maar ik merk ook; als ik dat teveel doe, gaat zij steeds meer lui achterover zitten en zich er makkelijk van af maken, en hou ik minder tijd over voor andere dingen.

Overweging: hoeveel tijd hou je over voor jezelf?

Steeds vaker knaagt er ’s avonds wat aan me: ik ben de hele dag bezig geweest voor ‘externe dingen’: voor mijn kinderen, voor het huishouden, voor mijn werkgever, voor mijn vriend, voor vrienden. Alles vol overtuiging. Maar tegen de tijd dat de dag over is, heb ik niets gedaan waar ik zelf echt van oplaad of van leer. Niet getekend of geschilderd, niet dat interessante boek gelezen, niet hardgelopen of gewandeld, niet geblogd.

Waarom het goed is voor je kinderen als jij tijd voor jezelf neemt

1. Leukere ouder: Als ik wel met regelmaat tijd vrij maak om die ‘eigen dingen’ te doen, ben ik een veel leukere moeder en een veel leuker mens. Dat alleen is al een voordeel voor Milan en Elissa.

2. Wat wil je ze voorleven? Kinderen leren het meeste van wat je hen voorleeft. Als ik hen voorleef dat het prima is om als volwassene je eigen behoeftes ondergeschikt te maken aan die van anderen, dan is de kans groot dat zij die levenshouding zullen overnemen. Als er íets is dat mijn moederhart graag wil, is het dat zij leren staan voor zichzelf, opkomen voor zichzelf, hun talenten ontwikkelen en hun passie leven. Natuurlijk niet egoïstisch of ten koste van anderen. Maar wel assertief / … En als ik hen dat wil leren, zal ik ze dat dus moeten voorleven.

Waarom het goed is voor je kinderen om hen te laten bijdragen aan het huishouden

3. Onbewust ondermijnende boodschap. Wat me ook helpt is denken aan de TEDtalk van opvoeddeskundige Julie Lythcott-Haims ‘How_to_raise_successful_kids_without_over_parenting‘ (4 MLN views). Zij vertelt: door je kinderen dingen uit handen te nemen die ze best zelf kunnen doen, geef je ze de boodschap mee “Hé kind, zonder mij kun je dit allemaal niet.”\

“Dus, met te veel hulp van ons, te veel bescherming, te veel sturing en handje vasthouden, ontnemen we onze kinderen de kans om zelfredzaamheid te ontwikkelen, een hele belangrijke pijler van de menselijke psyche (…). Zelfredzaamheid krijg je als je ziet dat je eigen acties gevolgen hebben. Niet de acties van je ouders namens jou, maar als je éigen acties tot gevolgen leiden. Dus simpel gezegd; als onze kids zelfredzaamheid moeten opbouwen – en dat moeten ze – dan moeten ze veel meer zelf denken, plannen, beslissen, doen, hopen, nadoen, vallen en opstaan, dromen en het leven ervaren, zelf.” – Julie Lythcott-Haims

4. Kinderen die klusjes doen in het huishouden worden succesvollere volwassenen. Ook vertelt ze: “Het langste longitudinale onderzoek onder mensen ooit heet de Harvard Grant Study. Hieruit bleek dat professioneel succes – dat wat we voor onze kinderen willen – afhankelijk is van het feit of je als kind klusjes hebt gedaan. En hoe eerder je bent gestart hoe beter. Dat een mentaliteit van rol-je-mouwen-op-en-pak-aan, een mentaliteit die zegt dit is een vervelende klus, iemand moet het doen, waarom ik niet, een mentaliteit die zegt ik zal mijn steentje bijdragen aan het algemeen belang, dat juist dát je vooruit helpt op je werkplek.”

Hotel of team?

Dus toen Elissa en Milan me vanmiddag weer eens vroegen of ik hen wilde helpen hun speelgoed op te ruimen – omdat zij het vervelend en saai vonden – legde ik hen weer vriendelijk uit dat die klusjes voor mij net zo vervelend zijn als voor hen. En dat het eigenlijk wel een beetje vreemd is dat ik dat saaie klusje voor hen zou moeten oplossen, en ik daardoor minder tijd over hou voor andere dingen, waaronder de dingen die ík leuk vind. Dat we niet in een hotel wonen waar alles voor je wordt geregeld, maar dat we een team zijn: waarbij alle gezinsleden naar hun kunnen helpen bij het draaiend houden van het huishouden, zodat we ook allemaal wat tijd over houden voor dingen die we zélf leuk vinden om te doen.

Bijdehante teamleden

Ik zie ze denken: “Oja. Dat klopt wel.” Dan zie ik een twinkeling in hun ogen, omdat ze een slimme deal aan het bedenken zijn: “Mama, als jij ons nu even gezellig helpt met opruimen, helpen wij jou straks gezellig met stofzuigen. Dan hebben we daarna allemaal nog tijd om wat leuks te doen.” Ik schiet in de lach. Bijdehante kids. Maar ik ga akkoord.