“Dat lust ik niet!” - Hoe zure rode besjes eten van “vies en stom” ineens “leuk!” werd

Ik loop met Elissa in de supermarkt. We halen nog snel wat avondeten. Bij de fruitafdeling ziet ze een bakje granaatappelpitjes liggen. Die vindt ze heerlijk. Met grote ogen kijkt ze me aan. “Als het weer zomer is, zullen we dan weer zo’n hele granaatappel kopen? Die kocht de buurman vroeger. Dan gingen de buurjongen en ik die pellen en mochten we álle rode pitjes zelf opeten. Dat vond ik zo lekker!”

Dan denkt ineens ze aan het vrolijke voorval met de rode aalbesjes, met diezelfde buren. “Weet je nog dat de buurjongens die andere, die zure rode, echt hééélemaal niet lekker vonden? Die wilden ze echt niet eten! En toen bedacht jij iets leuks, waardoor ze supersnel alle besjes opaten. Dat was zo grappig! Hoe ging dat ook alweer?”

Vrolijke spontane burenpicknick

Ik vertel haar over hoe we op een heerlijke zomeravond met drie buurgezinnen in onze gedeelde tuin gingen eten, zoals we wel vaker spontaan deden. Eén stel had ’s middags via de app gezegd dat ze nog heel veel salade hadden, en of we zin hadden om die avond mee te eten. Wij zouden die avond versgemaakte soep eten en ik maak altijd een grote hoeveelheid, dus leuk om te delen. Het 3e gezin haakte ook graag aan en zou zorgen voor dessert. Gezellig!

Als we aan de grote picknicktafel zitten, zijn de kinderen druk door de warmte, en vrolijk.

Tot het toetje op tafel komt.

Verrassing!

Ze hadden er halsreikend naar uitgezien, maar zodra het op tafel staat, wordt er gestampvoet, gemopperd, gehuild. “Die vind ik vies!!!” begint er één, en de anderen haken snel aan. Rode, zure aalbesjes. Ik vind ze zalig in combinatie met de vanille yoghurt en slagroom die ook op tafel zijn gezet. Maar zij weigeren: rode besjes = zuur = vies!

Een paar van de volwassenen spreken de kinderen toe: “Probeer het nou even.” “Eet er gewoon een paar.” “Niet zo zeuren.”

Speels is leuk én effectief

Ik begrijp de ouders goed. Overweeg een moment om mijn kinderen aan te sporen wel wat van de besjes te eten en daarmee de andere kinderen hopelijk mee te krijgen. Maar eigenlijk heb ik geen zin om op de vrolijke avond serieus en streng te doen. Dit kan vast ook anders. Op een manier die de kinderen aanspreekt.

En voordat ik het door heb schiet er een speels idee door m’n hoofd. Ik kijk de buurjongen van 6 jaar aan, pak een paar besjes en zeg hem: “weet je wat ik leuk vind? Om zo zuur en zo vies mogelijk te kijken als ik die besjes eet.” Hij kijkt me ongelovig aan. Ik stop de besjes in mijn mond en kijk intens zuur. En met de volgende hap weer anders zuur.

Oefenen in om-denken

Hij moet er hard om lachen. Vindt het een goeie grap. Pakt een trosje besjes, stopt ze in z’n mond, en kijkt mij zo zuur mogelijk aan. Ik moet daar hard om lachen, want hij trekt een geweldig gezicht; zuur en ondeugend tegelijk.

Z’n broertje twijfelt even, maar kan het niet laten: ook hij pakt een trosje besjes, stopt die met een gek gezicht in z’n mond, en eet ze vol plezier op. De andere 4 kinderen haken nu ook aan, en binnen 5 minuten hebben de kinderen de enorme schaal vol rode besjes op. Hun ouders zijn verbouwereerd. En vrolijk.

Nog even evalueren

Ik vraag de kinderen (om ze zo een beetje te laten evalueren, zodat ze door krijgen dat vies eten best mee kan vallen): “Zo, dat ging snel! En wat waren ze vies hè?” Ze kijken me schalks aan. “Ja, heel vies zuur! En ook best wel lekker. En heel leuk!” Ze willen het graag nog een keer doen.

Heerlijk hoe een beetje om-denken (een probleem van een totaal andere kant benaderen, waardoor je een hele andere oplossing vindt) en speelsheid het streng zijn totaal overbodig kan maken.