Dankzij Brigitte Kaandorp lachen we nu hard om ons eigen gezeur ;-D

Ik weet niet eens meer precies wat de eerste aanleiding was. Het was een aantal maanden gelezen, Elissa lag al in bed, en ik denk dat Milan liep te verzuchten dat hij het zooo zwaaaar had. Want hij was zoooo moe, maar hij moest z’n huiswerk nog afmaken (tja, consequentie van je teveel laten afleiden).

En dat hij ergens zoooo’n pijn had omdat hij zich die dag heeeel hard had gestoten (waarbij hij de plek liet zien, die er inderdaad best pijnlijk uit zag). En na nog een verzuchting “ik vind het eeeecht niet leuk dat ik dit nog moet afmaken terwijl ik zooo moe ben” … schoot ik keihard in de lach.

Ik kon er niets aan doen. Het deed me gewoon zó denken aan het liedje ‘Ik heb een heel zwaar leven’ van Brigitte Kaandorp, dat ik zijn opmerkingen even niet meer serieus kon nemen. En op de klagelijke, krakerige, valse toon zoals Brigittes stem in dat liedje begon ik te zingen “Ik heb een heeeeel zwaaaar levennnn, echt heeeel zwaar…. Alles is voor mij ontzettend moeilijk!”… (zie verderop in deze blog voor de video)

Milan keek me verbaasd aan, snapte er niets van. Meestal neem ik hem serieuzer als hij het ergens zwaar mee heeft. Dit was hij niet van mij gewend. Maar hij vond m’n lach zo aanstekelijk, dat hij niet anders kon dan meelachen.

Toen we een beetje uitgelachen waren vertelde ik hem over het liedje, hebben we het filmpje samen gekeken, en weer hard gelachen. Sindsdien heb ik het liedje er nog wel eens in gegooid als hij het weer ‘heeel zwaaar’ heeft (of ikzelf). Elke keer moeten we weer grinniken, waarna we samen een stukje zingen, en hij met vrolijker energie weer verder gaat.

Vandaag was het Elissa’s beurt. En ze was heerlijk perplex.

Ik heb een heeeel zwaaaar levennnn

Een paar jaar geleden reed ik na een avondje samen ontspannen in Den Haag terug naar haar huis. We hadden het over de moeizame scheidingen waar we beiden diep in zaten, over hoe we ploeterden met onze burn-outs die we helemaal zat waren, en hoe we dol op onze kinderen waren maar soms ook wanhopig struggelden met het opvoeden van ze. Toen was zij ineens in de lach geschoten. En vertelde mij over de sketch van Brigitte, waarna we hem samen luisterden. En samen in de auto zaten te schaterlachen om onze misères. Wat was dat heerlijk! Het veranderde feitelijk niets aan de moeizame omstandigheden, maar het veranderde alles aan ons: we kregen er moed van, en een lichtvoetigheid die ons weer een paar dagen hielp om te bikkelen.

M’n haren kammen doet zooo’n pijnnnn…

Vanavond vroeg Elissa me of ik haar versgewassen haren in wilde vlechten, zodat ze morgen mooie golven heeft. Vind ik prima om te doen. Maar… eerst moest het geborsteld worden. En dát vindt ze níet fijn.

Want “auw dat doet echt zóóó’n pijn mama!” En na drie keer “het doet zo’n pijn!”, vergezeld door een dramatische blik om wat medelijden los te krijgen en een bijna overtuigend geplaybackte snik, kan ik het vanavond niet laten om het liedje te zingen: “Ik heb een heeeeel zwaaaar levennnn, echt heeeel zwaar…. Moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk!”.

Lachen om je misère geeft je moed

Milan komt direct uit z’n kamer met een schalkse glimlach kijken wat er zo ‘moeilijk moeilijk moeilijk’ is. Als ik even stop met zingen, zingt hij het liedje verder, inclusief de valse gebroken stem. En samen lachen we, terwijl Elissa er niets van snapt.

Ik vertel haar over de anekdote met Milan, en ze begint voorzichtig mee te lachen. Ik pak er even m’n iPhone even bij en gedrieën kijken we het Youtube filmpje. Elissa grinnikt vol vrolijkheid. En als ik daarna weer verder ga met invlechten en er ontschiet een “auw” bij haar, zingen we met z’n drieën met een grote lach en heerlijk vals “Ik heb een heeeeeel zwaaaaar levennnnnn! Ja ja echt waar! Moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk…!”

Wat is het heerlijk om samen te lachen als we het weer eens zwaar hebben 😊