Becoming ‘The woman in the arena’ - Over m’n angst heen stappen, omdat ik ouders wil inspireren bij het opvoeden

Stiekem vind ik het bloggen namelijk best eng

Om zo jezelf te laten zien. Je blogs de wereld in te sturen. En daardoor het risico te lopen kritiek te krijgen. Of juist helemaal géén reacties te krijgen, omdat het niemand raakt.

Maar de drive die ik voel om ouders te inspireren bij het opvoeden van hun kinderen met geweldige kennis en inspiratie op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en opvoeding, is zo sterk, dat ik dat risico wil nemen.

Dus heb ik me dit weekend afgezonderd om te schrijven. Ik zit op een stil plekje, luister naar mijn intuïtie, zeg “nee” tegen mijn perfectionisme en mijn angst voor kritiek, en ik schrijf.

Wat me op zo’n moment van kwetsbaarheid helpt, is de prachtige ‘Man in the Arena quote’ van Theodore Roosevelt, die wordt aangehaald door mijn heldin Brené Brown in haar moed gevende en hilarische TED talk ‘Listening to shame’.

Ja, het is eng, ja ik zal fouten maken, en ja ik kan kritiek verwachten, maar ik zet me in voor waar ik in geloof, en dat is wat telt.

Over mijn angst voor kritiek heen zetten

Ik ben altijd heel gevoelig geweest voor wat anderen van mij en mijn werk denken. Kritiek kan me echt lam slaan. Dus toen ik een aantal jaren geleden merkte dat ik vanbinnen een sterke drive begon te voelen om te gaan schrijven en kennis delen over inspirerende inzichten op het kruisvlak van persoonlijke ontwikkeling en opvoeden, realiseerde ik me dat ik dat heel eng zou gaan vinden.

Want om effect te hebben met mijn blogs – en op termijn ook workshops en boeken – moet ik mijn schrijfsels door anderen laten lezen. Met het risico dat zij het maar niks vinden. Dat ik dit helemaal niet kan. Dat al mijn geïnvesteerde tijd en liefde verspilde moeite is.

Dus toen ik in juni 2019 mijn eerste blog sinds jaren ‘I’m back. And better’ niet alleen op de Growing Kids website, maar ook op mijn LinkedIn, Facebook en Instagram plaatste, moest ik echt even moed verzamelen.

“Wat wil er door jou geleefd worden?”

Maar ik realiseerde me ook dat mijn interne drive groter is dan mijn angst. Want ik heb zóveel aan de inzichten over persoonlijke ontwikkeling heb die ik heb opgedaan. En ik heb gemerkt hoe waardevol die inzichten keer op keer blijken te zijn bij het opvoeden van mijn kinderen. Dan zullen vast meer mensen deze inzichten waardevol vinden.

Mijn vriend kwam een keer met een prachtige quote die hij ergens gehoord had: “Wat wil er door jou geleefd worden?” Elke keer als ik daar aan denk, voel ik moed en daadkracht, die mijn angst, twijfels en perfectionisme overstijgen.

Belemmerend perfectionisme

De afgelopen maanden plaatste ik wekelijks op woensdag een verse blog, waar ik fijne reacties op kreeg. Maar de laatste paar weken is het weer stilletjes op mijn blog Growing Kids. Deels te wijten aan drukte en vermoeidheid, maar misschien nog wel meer te wijten aan m’n perfectionisme.

Dus heb ik dit schrijfweekend gepland; om de flinke berg blogs te schrijven over onderwerpen die al maanden door m’n hoofd zweven, maar ik er niet uit durf te laten komen omdat ik bang ben dat ze niet raak zijn. En om mezelf hierbij imperfectie toe te staan; om zo de vaart erin te houden, en vooral ook om het voor mezelf leuk te houden!.

Terwijl ik dit schrijf, voel ik wel wat bibbers hoor. Dan denk ik ineens aan de moedgevende ‘Man in the Arena’ quote die ik voor het eerst hoorde in de TED talk van Brené Brown ‘Listening to shame‘ (13 MLN views, het vervolg op haar al even inspirerende – en hilarische – TED talk ‘The Power of vulnerability’: 34 MLN views) en die ze regelmatig aanhaalt in haar boeken over de Kracht van Kwetsbaarheid:

De moedgevende ‘Man in the Arena’ quote:

“It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better.

The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood; who strives valiantly; who errs, who comes short again and again, because there is no effort without error and shortcoming; but who does actually strive to do the deeds; who knows great enthusiasms, the great devotions; who spends himself in a worthy cause; who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly, so that his place shall never be with those cold and timid souls who neither know victory nor defeat.” – [Theodore Roosevelt]

Ik wil in die arena staan

Ik wil in die arena staan. Ik wil strijden voor een mooiere, leukere, betere wereld door ouders kennis en inspiratie aan te reiken die hen helpt bij het opvoeden van hun kinderen tot prachtige, authentieke, zelfverzekerde mensen.

Dus kijk ik mijn onzekerheid aan, lach ik hem toe, schrijf vanuit mijn hart en kennis deze blog, maak er een lekkere illustratie bij van mijn schrijfplek dit weekend en druk op de ‘Publiceer’ knop. Ogen dicht en gaan.